El barco que me trajo aquí
detrás de la cara que se parece a ti
desaparecen los nombres viejos
en la sangre hay un retrato arrugado
y en el viento, un ave cobriza
como si el desierto me hubiera puesto mi abrigo
no estoy desnuda
a veces las palabras se extravían en mi tos
y la luna bamboleante desaparece en el vaso
este viaje siempre se ha enrollado alrededor de mi lengua
y mis venas no ocultaban nada a la muerte
y escribieron a mano los pasos
el verano me dio su reconocimiento
con plumón verde enredado en los dedos del hielo
la ola vino con los brazos abiertos como el amor
y retrocedió
extraño aquel barco
que me trajo aquí
y bajo los párpados del invierno soy testigo
de que este viejo cielo
es una maleta roja que guarda mi perfil azul.
قایقی که مرا آورد
پشت صورتی Ú©Ù‡ Ø´Ú©Ù„ تو را داشت / اسم های قدیمی غیب Ù…ÛŒ شود / خون عکسی مچاله دارد / Ùˆ باد پرنده ای مسی بود / انگار بیابان مرا از روی ژاکتم پوشیده باشد / برهنه نیستم / گاهی کلمات در سرÙÙ‡ هایم /Ùˆ ماه ک٠آلود در لیوان Ú¯Ù… Ù…ÛŒ شود / این سÙر همیشه دور زبانم چرخید / Ùˆ رگ هایم ازمرگ چیزی پنهان نکرد / برای کشیدن قدم هایی به خط ثلث / تابستان مرا اقرار کرده بود / این کرک سبز بر انگشت های یخ زده / موج به طرز زیبایی شبیه عشق //Ù…ÛŒ آمد Ùˆ پس Ù…ÛŒ نشست / دلم برای قایقی Ú©Ù‡ مرا آورد // گاهی تنگ Ù…ÛŒ شود / Ùˆ اینجا شاهدم برابر پلک های زمستان / همین آسمان کهنه است / Ùˆ چمدانی Ú©Ù‡ نیمرخ آبی Ùمرا پنهان Ù…ÛŒ کند. /
Una carta sobre
La vuelta al mundo en ochenta días
El mundo tampoco era tan grande.
Entre todas sus repeticiones y personalidades
me deshice de mis personas interiores.
Volví a escribir las ciudades en azul.
El mar se volvió manso en las expresiones.
Los versos cambiaron de rumbo sin ti.
Me acosté con los seres humanos a través de la lengua persa,
cuidé el silencio.
Llamé querido a los extranjeros en la calle.
Escribí árboles con runas.
Y por eso
todas las guitarras, todas las aves y los poemas
han sido inventados para gente como nosotros.
En la oscuridad, mirar tus ojos
o todos estos rostros que pasean sin dueño
puede ser tan peligroso como el loco mes de abril
como la dependencia de los sueños a veces.
Te renuevas constantemente
en tu vieja piel.
No hay lugar interior donde puedas esconderte
y ningún agujero de salida.
El mundo tampoco era tan grande.
Sólo sigue la línea roja,
síguete lentamente adentro de tus poemas.
Versiones de Petronella Zetterlund,
a partir de las versiones del persa
al sueco de Sohrab Rahimi
دور دنیا در هشتاد رو ز
زیاد هم بزرگ نبود این دنیا /در این همه تکرار Ùˆ چندین Ù†Ùر /تمام آدم هایم را ترک دادم من / شهرها را از نو آبی نوشتم // در یا در جمله ها اهلی شد / سطر بی تو به راه دیگری رÙت / با آدم ها در زبان Ùارسی خوابیدم // بیگانه ها را عزیزم صدا زدم / پشت Øرو٠/درخت هایی کشیدم به خط رونی / برای همین // هرچه پرنده آسمان Ùˆ شعر / برای کسی شبیه ما اختراع شد /چرا Ú©Ù‡ زل زدن در چشم های خودت میان تاریکی / با این همه صورت Ú©Ù‡ ول Ù…ÛŒ گردند بی صاØب / Ù…ÛŒ تواند مثل اردیبهشت دیوانه وار / مثل اعتیاد به رویا خطرناک باشد گاهی / تو در پوست کهنه ات نوشدی دوباره // هیچ توویی نیست برای مخÙÛŒ شدن / هیچ سوراخی نبود به سمت بیرون / زیاد هم بزرگ نبود این دنیا // Ùقط این خط سرخ را بگیر / در شعرهایت با خودت راه بروآهسته /