Cuántos instrumentos envueltos en yerbas. Como sonido sin tocar que no hace eco. Las ramas apagan el incendio de acordes rotos. No se canta a las heridas. Cada árbol es el contrabajo de la oscuridad. Ejercicio para la muerte, suspiro del más allá del cementerio. Cuánta música toca al silencio, amplía el falso abismo.
*
Las manos se han disfrazado. Componen poemas sin oídos y torturan pianos invisibles. Los dedos gimen en los corredores, el tono rico se les escapa. El suspiro oprimido es todo lo que sabemos de la música interior. Los tendones responden al viento ciego: en vano tratamos de cortar el silencio.
*
No dibujados
No dibujados. Observamos las arrugadas nubes que nos hacen anhelantes, nos oprimen. El cielo se inclina y nos pregunta por el roncar y otras cosas púdicas. ¿Qué es ahora la palabra de oro que deberíamos grabar de la niebla, con qué astucia voltear los árboles para que se arraiguen en el universo herbal? Nuestra cara todavía se puede dibujar, se puede tallar, pero los ojos, ¿qué hacer con ellos? ¿Creer en su azul o en su color café, su brillo o su falta de brillo, o perder toda huella? Cuando se pegan a las ventanas, en las pupilas cae una migaja, migaja que hiere la luz exterior. Y el solo cielo vacila entre dos mundos, pero este mutualismo es para nosotros una pesada bendición. Mientras no se arruguen, las mejillas no nos reflejan el azul; todo mientras los párpados se abran, los ojos nos son no dibujados.
Versiones del croata de Željka Lovrenčić
Koliko se glazbala vrzma travama. Kao neodsviran zvuk koji o ništa ne odjekuje. Grane gase požar slomljenih suzvučja. O ranama se ne pjeva. Svako stablo kontrabas je mraka. Vježba za smrt, uzdah prekogroblja. Koliko glazbe svira tišinu, krivi bezdan proširuje.
*
Prerušile se ruke. Skladaju pjesan bez ušiju i mrcvare nevidljive klavire. Prsti ječe u hodnicima, izmiče im bogat ton. Uzdah je sve što doznajemo od nutarnje glazbe. Tetive se odzivlju slijepom vjetru: zalud kušamo zasiječi tišinu.
*
Nedocrtanci
Nedocrtanci. Zjapimo u zgužvane oblake koji nas očežnjuju, ali stišću. Nebo se prigiba i pita nas za hrkanje i druge stidne stvari. Što je sad neka zlatna riječ koju bismo morali isklesati iz magle, kojim lukavstvom izokrenuti stabla da se korijene po travnatom svemiru? Lice nam je još orisivo, zarezivo, ali oči, što s njima? Da povjerujemo njihovoj plaveti ili smeđosti, osjajenosti ili ugaslosti, ili da izgubimo svaki trag? Kad se sljube s prozorima, u zjene neka mrva zapada, trun što ranjava vanjsku svjetlost. I samo nebo lomi se između dvaju svjetova, no ta obostranost težak nam je blagoslov. Dok se ne smežuraju, obrazi nam ne odražavaju plavetnilo; sve dok se vjeđe šire, oči su nam nedocrtane.